Aromaterapia jest dosyć nowym, jednak bardzo szybko rozwijającym się odłamem medycyny naturalnej.
Bogactwo naturalnych olejków eterycznych występujących w roślinach daje szereg terapeutycznych właściwości i zastosowań i pomimo, iż aromaterapia nie ma za zadanie leczenie chorób, to może pozytywnie wpłynąć na proces leczenia, poprawę ogólnego samopoczucia i stanu zdrowia. Substancje zapachowe występujące w olejkodajnych roślinach mogą wpłynąć na stan homeostazy organizmu i harmonii między sferą fizyczną jak i psycho-emocjonalną.
Różnorodność substancji aktywnych występujących w olejkach eterycznych charakteryzuje się wielokierunkowym działaniem na umysł i ciało.
HISTORIA STOSOWANIA OLEJKÓW ZAPACHOWYCH
Olejki zapachowe wykorzystywane są już od wieków, można powiedzieć, że początki aromaterapii sięgają już starożytności, bowiem pierwsze wzmianki o recepturach zapachowych pochodzą sprzed około 5000 lat. Początkowo olejki zapachowe były stosowane głównie w celach religijnych i obrzędach, a z czasem zaczęto doceniać walory lecznicze tych substancji.
Pierwszy istniejący dokument potwierdzający zastosowanie olejków eterycznych pochodzi z Mezopotapii z III w.p.n.e , także już w starożytnym Egipcie były stosowane między innymi do celów kosmetycznych, a także do balsamowania zwłok. Hipokrates, uważany za ojca medycyny również znał terapeutyczne walory aromatycznych substancji występujących w roślinach. Doceniał antybakteryjne i antywirusowe właściwości olejków zapachowych i zalecał ich stosowanie do masaży oraz kąpieli. Dzieło kolejnego greckiego lekarza Teofrasta z Eresos ze starożytnej Grecji jest podstawą dzisiejszej wiedzy na temat terapeutycznych właściwości olejków. Następnym ważnym dziełem jest „Historia naturalna” napisana przez Pliniusza Starszego, dzieło to pochodzące ze Starożytnego Rzymu opisuje już ok 80 receptur na preparaty lecznicze wykorzystujące walory olejków aromatycznych. Wszystkie zapisy i dzieła, pokazują że wiedza na temat terapeutycznych właściwości olejkodajnych roślin rozwijała się wraz z początkiem i rozwojem cywilizacji.
Kolejną ważną postacią dla rozwoju aromaterapii stał się arabski lekarz Awicenna, który opracował nową metodę destylacji olejków eterycznych, która wpływała na szybszy, wydajniejszy proces pozyskiwania substancji zapachowych i zwiększenie ilości substancji czynnych w ekstraktach roślinnych.
Przez kolejne wieki proces pozyskiwania olejków stawał się coraz lepszy, bardziej efektywny, aż do momentu uprzemysłowienia i wytwarzania olejków na masową skalę. Jest to okres poznawania właściwości poszczególnych substancji zapachowych. Na przełomie wieków naukowcy zaczęli odkrywać, a także potwierdzać iż lotne substancje zapachowe pozyskiwane na drodze destylacji lub ekstrakcji z roślin mają nie tylko walory aromatyczne, ale przede wszystkim właściwości lecznicze.
Przełomowym momentem dla aromaterapii stały się lata 20-30te XIX wieku, kiedy to francuski lekarz Rene Maurice Gatefosse badał odkażające, bakteriobójcze właściwości olejków eterycznych, ich zastosowanie w kosmetyce i preparatach dermatologicznych. Jako pierwszy użył także określenia „aromaterapia”
Źródła:
Brud W., Konopacka I. „Pachnąca apteka – tajemnice aromaterapii”, Oficyna Wydawnicza MA, Łódź 2008, 220.
Kiełtyka-Dadasiewicz A., Gorzel M., Terapie alternatywne. Aromaterapia – surowce i zabiegi, European Journal of Medical Technologies 2014; 1(2): 72-79
Marwicka, Niemyska K., Podraza S., Terapeutyczne właściwości aromaterapii, Kosmetologia estetyczna, 6 / 2015 / vol. 4, s 526-531
Noszczyk M. „Kosmetologia pielęgnacyjna i lekarska”, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2007, 380.
Urtnowska-Joppek K., Aromaterapia – rozwój terapii na przełomie wieków